Zwróćmy uwagę na dekoracyjne rośliny prezentujące się dobrze na granicach, czyli wszędzie tam, gdzie w ogrodzie znajdują się tarasy na gruncie, gdzie biegną ścieżki i trakty, gdzie graniczą podjazdy. Byliny takie powinny być wytrzymałe, ozdobnie się zagęszczać, ale przede wszystkim budować estetyczny efekt.
Do takich właśnie należą wybrane przez nas trzy odmiany bylin, doskonale nadające się na wykończenia rabat i dekoracyjne wypełnienie obrzeży w miejscach, gdzie jedna strefa ogrodu przechodzi w drugą. Gatunki odpowiednie do obsadzenia obwódek w ogrodzie to rośliny, których rozrost nie może być zbyt ekspansywny, powinny być dość niskie, a jednocześnie budować gęsty pokrój. Ze względu na dość wymagające stanowisko rośliny graniczne powinny być też odporne i niewymagające w uprawie.
Liriope szafirkowata
To kępiasta przypominająca trawę bylina, bardzo efektownie wyglądająca na obrzeżach i w szpalerach. Tworzy bowiem kępy wąskich, lancetowatych, łukowato wygiętych, intensywnie zielonych i błyszczących liści. W zależności od odmiany liście mogą być mocniej lub mniej wybarwione, a czasem też paskowane. Jej podstawowym walorem są dekoracyjne wiechowate kwiatostany, które przypominają groniaste kwiaty szafirków. W zależności od odmiany mogą być różowe, fioletowe, niebieskie lub białe. Liriope kwitnie w połowie lata, a kwiaty utrzymują się nawet do końca września. Roślina ta przy łagodniejszych zimach pozostaje zimozielona.
Liriope nie jest bardzo wymagająca, ale żeby efektownie kwitła, dobrze zapewnić jej stanowisko zaciszne, słoneczne lub półsłoneczne. Lubi regularne podlewanie i glebę przepuszczalną. Bylinę tę można próbować rozmnażać z zebranych nasion, ale nie jest to łatwe, dlatego najlepiej rozsadzać liriopę poprzez podział rośliny, wczesną wiosną, po przymrozkach, a przed rozpoczęciem wegetacji.
Konwalnik płaskopędowy
Szczególnie dekoracyjna bylina w odmianie „Niger” . Tworzy bowiem, podobnie jak liriope, niskie kępy wąskich, paskowatych liści do złudzenia przypominających trawę ozdobną, w tym przypadku niemalże czarną. Konwalnik świetnie nadaje się, i wygląda niezwykle dekoracyjnie, jako wykończenie obwódek w ogrodzie. Ciemnofioletowy, wpadający w czarny kolor pozwala zbudować w ogrodzie nieoczywistą kompozycję, szczególnie efektownie kontrastuje z białym i jasnoszarym żwirem, betonowym traktem i kostką brukową. Bylina ta nie jest zbyt popularna, więc tym bardziej warto przyjrzeć się jej jako roślinie ozdobnej.
Konwalnik dekoracyjnie kwitnie, chociaż wśród gęstych liści trudno czasem wypatrzeć drobne biało-liliowe dzwoneczki zebrane w grona, przypominające kwiat konwalii. Jesienią z kwiatostanów wykształcają się ciemne jagody. Jest również niewymagającą byliną, znosi średnie warunki glebowe, nie lubi jedynie terenów podmokłych i nadmiernej wilgotności. Niestety konwalnik jest mało odporny na mróz i wymaga okrycia na zimę. Roślinę można rozmnażać przez podział kłączy wczesną wiosną lub pod koniec lata.
Lawenda wąskolistna
To znana i popularna bylina, doskonale nadająca się jako roślina wyznaczająca granicę rabaty w ogrodzie. Tworzy bowiem zwarte, regularne i gęste kępy nie wyższe niż 0,5 m. O urodzie lawendy decydują bardzo obfite pędy kwiatowe – na długich i cienkich srebrno-zielonych łodyżkach pojawiają się koszyczki fioletowo-niebieskich, zebranych w kłosy kwiatów w kolorze niebieskim, niebiesko-fioletowym, fioletowo-różowym.
Lawenda ma niewielkie wymagania, jest dość odporna, ale żeby pięknie się rozrastać i efektownie kwitnąć, potrzebuje bardzo słonecznego stanowiska. Roślina niezwykle intensywnie pachnie, czym wzbogaca dodatkowo swoją rolę w ogrodzie. Jest też miododajna. Aby dekoracyjnie wypełniła miejsca granic i obrzeża w ogrodzie, warto sadzić ją w dużych grupach. Lawenda jest rośliną z basenu Morza Śródziemnego, dlatego najlepiej czuje się na stanowiskach bardzo słonecznych, suchych. Lubi gleby przepuszczalne, nie toleruje nadmiernej wilgotności oraz kwaśnego odczynu gleby. Znosi nawet gleby jałowe i nie wymaga nawożenia, jest nawet na nie wrażliwa, łatwo tę roślinę „przepalić”.
Lawenda w zacisznym i osłoniętym od wiatru miejscu przezimuje, natomiast nie jest całkowicie odporna na mróz i przy niekorzystnych warunkach, może zmarznąć. Na jesieni, po zakończonym kwitnieniu warto ją przyciąć dla utrzymania kępiastego pokroju byliny.
zdjęcie otwierające: AdobeStock
