Szafirki to pierwsze zwiastuny wiosny. Niebieskie kwiaty są najbardziej popularne i cenione, jednak dostępne są również inne odmiany kolorystyczne. Niezależnie od gatunku zawsze wspaniale się prezentują.
Szafirki dobrze znoszą chłód, dlatego pozostawione na zimę w ziemi, zakwitają bardzo wcześnie – szafirek szerokolistny nawet w lutym, natomiast pozostałe w marcu. Gdy zasadzimy je wiosną, ozdobią ogród już po kilku tygodniach. Ponadto możliwa jest ich uprawa w doniczkach, wtedy w zasadzie ich kwitnienie jest możliwe od wiosny do jesieni. Szafirki zasługują na uwagę, gdyż wszystkie odmiany są niezwykle atrakcyjne. Nadają się na rabaty, sprawdzą się jako rośliny obwódkowe, ozdobią wspaniale także ścieżki.
Szafirki w wielu odmianach
W naszym kraju najpopularniejsze są szafirek amerykański i szafirek groniasty. Obie odmiany są bardzo podobne. Dorastają do 30 cm wysokości, na szczycie pojedynczych, grubych pędów pojawiają się grona. Łodygę gęsto oblepiają drobne, małe kwiaty. Ich zapach jest bardzo delikatny, ale dobrze wyczuwalny. Oprócz niebieskich odmian dużym powodzeniem cieszą się szafirki białe, np. 'Album', a także o odcieniu różowym. Oczywiście w uprawie dostępne są inne odmiany, np. szafirek drobnokwiatowy (jego drobne kwiaty mają zaledwie 8 cm długości i zawsze są niebieskie) czy szafirek szerokolistny (dorasta do 20 cm wysokości, kwiaty są wybarwione bardziej intensywnie, ma liczne odmiany kolorystyczne, np. białe i żółte).
Sadzenie szafirków
Szafirki to rośliny cebulowe. Pamiętajmy, aby do sadzenie wybierać cebule najwyższej jakości – bez nacięć, uszkodzeń, nie mogą być przesuszone, ale także byt wilgotne. Producenci bardzo często oferują cebulki szafirków zasypane odpowiednią zaprawą, która chroni je przed chorobami i szkodnikami. Cebule przechowujemy w chłodnym i suchym miejscu. Możemy włożyć je do skrzynki lub pojemnika z trocinami. Szafirki w ogrodzie najlepiej sadzić jesienią – w połowie września lub na początku października. Idealna rozstawa to 7 x 10 cm. Cebule przetrzymają zimę (nawet bez okrywania) i na wiosnę zakwitną. Natomiast szafirki w doniczce możemy sadzić przez całą wiosnę, a nawet zimą. Pamiętajmy, że przed umieszczeniem cebul w doniczce, dobrze jest je przemrozić.
Uprawa szafirków
Szafirki nie mają dużych wymagań. Będą rosły w każdej glebie oprócz suchej i jałowej. Mogą rosnąć w pełnym słońcu, jak i lekkim zacienieniu. Dobrze czują się pod drzewami, szczególnie tymi zrzucającymi liście na zimę – cebule będą dodatkowo chronione przed zimnem. Szafirki przetrzymają suszę, a także nadmierne opady deszczu. Raz w roku, latem, dobrze jest wykopać cebule, oczyścić je i oddzielić cebule przybyszowe, dzięki którym stworzymy nowe kępy kwiatów. Aby szafirki dobrze się rozwijały, przed ich posadzeniem warto podłoże zasilić kompostem lub wieloskładnikowych nawozem do roślin kwitnących. Zwiększymy intensywność kwitnienia, jeśli raz w sezonie (od kwietnia do końca maja) podamy dawkę nawozu wielkoskładnikowego – nawozu mineralnego, płynnego lub granulowanego do rozpuszczenia w wodzie. Pamiętajmy, aby na początku sezonu intensywnie podlewać rośliny, gdyż właśnie w tym okresie potrzebują dużo wody i składników odżywczych. Oczywiście podlewanie jest niezbędne podczas długotrwałych susz.
Zimowanie szafirków
Jak wspominaliśmy, szafirki są odporne na mróz i pozostawione na zimę w ziemi najprawdopodobniej zakwitną. Jednak rośliny te potrzebują okresu spoczynku, dlatego dobrze jest latem (gdy kwitnienie się skończy) je wykopać i ostrożnie oczyścić. Wszystkie uszkodzone lub nadgniłe cebule wyrzucamy – choroby grzybowe nie będą się rozwijać. Cebule przechowujemy do jesieni i właśnie wtedy je też przesadzamy – na jednym stanowisku szafirki mogą rosnąć 4-5 lat.
zdjęcia: pixabay.com
